Nedense, izleyiciyiz!
Sadece seyrediyoruz,dinliyoruz çevremizde yaşananları.
Hep dışındayız değil mi sahnede oynanmakta olan oyunun?
Bilerek, isteyerek oyunun dışında bırakıyoruz kendimizi.
Sadece gözlemliyoruz! Duygularımızı sunuyoruz, retinamıza yansıyıp, beynimizin kıvrımlı kanallarını aşarak zihnimize ulaşan, sahnede yaşanmakta olanlara!
Huzursuzluğumuzu, kafa karışıklığımızı hep başkalarının söyledikleriyle bastırmaya çalışıyoruz!
Her şey sanki bir alışkanlıktan, aynı yalanın hep birlikte tekrarından ibaretmiş,
Hiç kimse esas oglan değil, hepimiz figüranmışız gibi.
Acaba yaratıcı olma kapasitemiz, hayattan keyif alma yeteneğimiz, bu yüzden mi azalıyor sürekli?
Haşim Arıkan
20 Nisan 2012
0 yorum:
Yorum Gönder