Biraz huzursuzum bu aralar.
Gözüm hep ardımda bıraktığım kapatılmamış kapılara takılıyor.
Uğraşıp duruyorum kendimle sürekli.
Tutamadığım sözlere, yaşayamadığım hayallere, görüpte açmadığım kapılara kızıyorum.
Vücudumda gömülü sindirilmemiş duygularla boğuşuyorum.
Bu aralar kendime, kendimi bir türlü beğendiremiyorum.
Biraz hüzünlüyüm bu aralar.
İçimde sürekli o azaltamadığım acıları, iyileştiremediğim yaraları, dökemediğim gözyaşlarını hissediyorum.
Olabilecekken olamamışlara takılıyorum.
Unuttuğumu sandığım ne çok şey hatırlıyorum bu aralar.
Sanki elimde bir terazi, hepsini tek, tek elden geçiriyorum.
Terazinin bir kefesine istediklerimi, hayallerimi,
Diğer kefesine vazgeçtiklerimi, kabullendiklerimi koyuyorum.
En sonunda hangisi ağır basacak ben de bilmiyorum.
4 Kasım 2009
Haşim Arıkan
0 yorum:
Yorum Gönder